<div><br></div> 文/原創(chuàng) 編/張祖國 美篇號:70352623 圖片:致謝網(wǎng)絡<br><br><div style="text-align: center;"><b>題記</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div> 漣漪頻起。楓笑因為你。秋水別懷巫峽,高唐賦、洛陽紙。 仙子。誰可擬。洞庭追萬里。相擁嶺南秋色,舊相識、新開始。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>原唱:病中立秋吟</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>尹登安</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">殘蟬啼夏別,落木嘆秋來。</div><div style="text-align: center;">寄一生靈語,順天當少哀。</div><br> 這首《病中立秋吟》,短短二十字,把病中的況味與立秋的時序感揉得極細,讀來有股淡而沉的力量。<br><br> 首聯(lián)“殘蟬啼夏別,落木嘆秋來”,用兩個意象立起秋意:殘蟬的啼聲不再是盛夏的聒噪,而是帶著“別”的意味,像在與夏天作最后的告別;落木的“嘆”更妙,不寫秋風掃葉的蕭瑟,偏寫葉子自身的喟嘆,仿佛它也感知到時序更迭,與病中人的心境隱隱相契——都在經(jīng)歷一種自然的、不可抗拒的轉(zhuǎn)變。<br><br> 后兩句“寄一生靈語,順天當少哀”,是病中觀物后的頓悟。從殘蟬、落木這些“生靈”的狀態(tài)里,讀出了時序流轉(zhuǎn)的常理,于是勸自己“順天”,不必為秋來、為病體過度悲戚。這份“少哀”不是強作豁達,而是在與自然對話后生出的釋然,像秋日的陽光,淡卻暖,剛好熨帖病中的沉郁。<br><br> 全詩沒有一個“病”字,卻處處藏著病中的敏感與靜觀:聽得見殘蟬的“別”,辨得出落木的“嘆”,最終從自然里找到自寬的道理。這種將個人境遇融入時序的寫法,讓小詩有了超出眼前病苦的哲思,讀來清潤,余味悠長。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄病中詩友</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>陳儒富</b></div><div><br><div style="text-align: center;">霜鬢猶存鐵石腸,病床未改筆鋒剛。</div><div style="text-align: center;">曾同菊苑題清句,共向梅窗詠冷香。</div><div style="text-align: center;">藥碗暫淹詩興淺,心燈自照歲華長。</div><div style="text-align: center;">齡臨八十莫言晚,尚有丹楓映夕陽。</div><br> 這首《寄病中詩友》,字字都是滾燙的情誼與骨力,讀來像寒天里一杯暖酒,既見對友人的疼惜,更滿是相惜相勵的豪情。<br><br> 首聯(lián)“霜鬢猶存鐵石腸,病床未改筆鋒剛”,一上來就抓住友人最動人的特質(zhì):縱使鬢角染霜、身臥病榻,那份骨子里的剛硬、筆端的鋒芒,半分未減。“鐵石腸”不是無情,是歷經(jīng)世事打磨出的堅韌;“筆鋒剛”更見風骨——病中或許無力,但精神上的銳勁,從未折損。<br><br> 頷聯(lián)“曾同菊苑題清句,共向梅窗詠冷香”,忽然轉(zhuǎn)憶舊時光,用“菊苑”“梅窗”兩個意象,勾連起當年一同賦詩的雅事。菊的清、梅的冷,既是他們曾詠嘆的物象,更是二人詩風與品格的寫照。這兩句不寫當下的病苦,只溯往昔的相知,讓這份友情有了歲月的厚度,也為后文的鼓勵埋下伏筆。<br><br> 頸聯(lián)“藥碗暫淹詩興淺,心燈自照歲華長”,最見體貼與洞明?!八幫霑貉汀?,輕輕帶過病中的消磨——不是詩興真的淡了,只是被病痛暫時掩住;而“心燈自照”四字力透紙背,說的是友人心中那盞對詩、對生活的熱忱之燈,從未熄滅,足以照亮漫長歲華。這份理解,比千句安慰都動人。<br><br> 尾聯(lián)“齡臨八十莫言晚,尚有丹楓映夕陽”,更是擲地有聲的勉勵。八十高齡、病中光景,卻說“莫言晚”,以“丹楓映夕陽”作喻——夕陽雖近黃昏,卻有丹楓如火,把天邊染得極艷。這哪里是說晚景,分明是贊那份老而彌堅的生命力,與首聯(lián)的“鐵石腸”“筆鋒剛”遙相呼應,讓整首詩的氣脈愈發(fā)剛健。<br><br> 全詩沒有一句悲戚語,即便寫病、寫老,也總透著一股向上的勁。既是寄給詩友的慰藉,也是兩位老者以詩相勵的風骨寫照——原來最好的友情,就是懂得對方骨子里的“剛”,并在困頓中,為彼此點一盞“心燈”。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韻登安兄《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>盧成用</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">花謝非離別,心寧自復來。</div><div style="text-align: center;">寬懷安作福,何用嘆秋哀。</div><br> 這四句小詩,讀來如清風拂面,把秋日的悵惘輕輕拂去,只剩一份通透的安寧。<br><br> “花謝非離別,心寧自復來”,起筆就破了尋常悲秋的調(diào)子?;ㄖx不是永別,更像一場暫歇——只要心能靜下來,守住那份篤定,該來的總會再回來。這哪里是說花,分明是說人生的起起落落:失意時不必急著嘆惋,安寧處自有生機在。<br><br> “寬懷安作福,何用嘆秋哀”,更是直截了當?shù)幕磉_。把心放寬了,安穩(wěn)度日本身就是福分,又何必為秋來花落空自悲嘆?這不是麻木,是看透了循環(huán)往復的道理——春有花開,秋有葉落,本是自然常態(tài),與其困在“哀”里,不如在寬懷中尋一份自足。<br><br> 短短二十字,沒有華麗的辭藻,卻像一位長者在耳邊輕勸:別被眼前的凋零絆住腳,心寬了,日子就穩(wěn)了;心寧了,美好自會再來。這份通透,比多少傷春悲秋的句子都更有力量。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>立秋日寄病中登安兄</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>墨邊草</b></div><br><div style="text-align: center;">蟬鳴不下崗,哪怕去荒唐。</div><div style="text-align: center;">學哈自然界,秋延六月長。</div></div><div><br> 這四句詩太有意思了!帶著一股天真的執(zhí)拗,把自然界的“不合時宜”寫得活靈活現(xiàn),讀來讓人會心一笑。<br><br> “蟬鳴不下崗”,起句就帶著股倔勁——秋都來了,蟬卻偏不“下崗”,像個恪盡職守到有點“過”的老員工,不管時節(jié)對不對,先把本職工作(鳴叫)進行到底。這“不下崗”三個字,把蟬的執(zhí)著寫得又可愛又有點“一根筋”。<br><br> “哪怕去荒唐”,更是妙筆。蟬大概也知道秋深了還叫,有點不合時宜,甚至顯得“荒唐”,但它不管——這份不管不顧的勁頭,反而跳出了尋?!氨铩钡恼{(diào)子,沒有蕭瑟,反倒多了幾分憨勇。<br><br> 后兩句“學哈自然界,秋延六月長”,忽然從蟬的“荒唐”里悟出點道理:自然界本就有這般任性的生機,蟬能“延”,秋天為何不能“延”?這里的“學哈”帶著點俏皮的模仿意,仿佛在說:不如學學這不肯退場的蟬,讓秋天也多留些日子,別那么急著入冬。<br><br> 全詩沒有一句正經(jīng)的感慨,卻用蟬的“反?!睂懗隽藢ι鷻C的留戀,把秋景里的“不合時宜”變成了可愛的“小倔強”。這種從自然里讀出的隨性與豁達,比刻意的“頌秋”更有味道~</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄語登安先生</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>李宏才</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;">荷風催盛夏,菊影候秋來。</div><div style="text-align: center;">君是花中蕊,迎春綻百垓。</div></div><div><br> 這首詩如一幅次第展開的畫卷,把四季流轉(zhuǎn)與對人的期許融在一起,讀來清朗明快,滿是生機。<br><br> “荷風催盛夏,菊影候秋來”,起筆便以花候時序:荷風裹挾著暑氣,推著盛夏向前;菊影已在角落里靜靜候著,等秋光漫過來。一“催”一“候”,寫出了季節(jié)的接力,也暗喻著時光從不曾停歇,各有各的時序,各有各的奔赴。<br><br> 后兩句“君是花中蕊,迎春綻百垓”,忽然轉(zhuǎn)筆到人,以“花中蕊”作喻,極妙。蕊是花的初心,是藏在苞里的生機,縱未全開,已有千般氣象。而“迎春綻百垓”更是開闊——不是困在一季一花里,而是要迎著春光,在廣闊天地(百垓)間綻放。這既是贊其潛力,更藏著一份“不囿于時、向陽而生”的期許。<br><br> 全詩以花寫時,以時喻人,荷與菊是時序的注腳,而“君”這朵“蕊”,卻能超越季節(jié),向著春天、向著更遼闊的天地舒展。那份蓬勃的意趣,讓整首詩都亮了起來。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依陳老師韻愿尹登安先生早日康復</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李光春</b></div><br><div style="text-align: center;">病骨安寧鐵作腸,詩鋒淬火愈生剛。</div><div style="text-align: center;">曾同菊圃題霜潔,更共梅軒嚼雪香。</div><div style="text-align: center;">藥鼎疴消文思涌,心燈焰熾歲寒長。</div><div style="text-align: center;">程門未謁誠馳久,遙捧松醪祝壽康。</div><br> 這首詩讀來如見一顆赤誠之心,隔著山海遙遙捧出敬意與祝福,字里行間既有對故人風骨的欽慕,更有久未謀面卻情絲不斷的牽念,尤其這幾點最見深情:<br><br> 首聯(lián)“病骨安寧鐵作腸,詩鋒淬火愈生剛”,起筆便立起人物形象?!安」前矊帯彼淖郑取安¢轿锤摹倍嗔朔蒽偬粌H是硬朗,更添了病中調(diào)適后的平和;而“詩鋒淬火愈生剛”,以“淬火”作喻,將病痛比作淬煉的烈火,反而讓詩筆更添鋒芒,這是對“歷經(jīng)磨礪更顯精神”的極致贊美,比單純說“筆鋒剛”更見深度。<br><br> 頷聯(lián)“曾同菊圃題霜潔,更共梅軒嚼雪香”,承續(xù)往昔,卻比“菊苑題句”更添幾分情味。“嚼雪香”的“嚼”字極妙,不是淺嘗,是含英咀華般細細品咂梅雪的清芬,既寫共賞之趣,更暗合二人對高潔品格的同頻追求。“霜潔”“雪香”兩兩相對,把共同的詩心與風骨,都融在這冷冽而清芬的意象里。<br><br> 頸聯(lián)“藥鼎疴消文思涌,心燈焰熾歲寒長”,寫對方病中境況,卻滿是生機。“藥鼎疴消”見病情好轉(zhuǎn),隨之“文思涌”,是生命力的復蘇;“心燈焰熾”比“心燈自照”更熾烈——那點熱忱不僅未滅,反倒如火焰般旺,足以抵御“歲寒”的漫長。這既是對友人的祝愿,更是對其精神力量的篤定。<br><br> 尾聯(lián)“程門未謁誠馳久,遙捧松醪祝壽康”,將情感推向高潮。“程門未謁”化用程門立雪典故,坦陳未得親見的遺憾,卻以“誠馳久”三字補足——敬意早已跨越山水,馳念不已;“松醪”(松釀的酒,常喻長壽)遙捧,把祝福落在“壽康”二字上,質(zhì)樸而厚重,讓這份跨越時空的情誼,有了最實在的落腳點。<br><br> 全詩以“敬”為骨,以“情”為脈,從往昔同游到今時遙念,從品格贊到祝福聲,句句懇切如面談。尤其將病痛寫得如“淬火”,將思念寫得如“程門之誠”,讓這份情誼不僅有溫度,更有了風骨——原來最好的敬慕,便是既懂對方的“鐵腸詩鋒”,也念著尋常的“壽康”二字。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>賡和病中立秋吟</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>張祖國</b></div><div><br><div style="text-align: center;">黃花期夏別,紅葉喜秋來。</div><div style="text-align: center;">轉(zhuǎn)眼春開口,鶯歌何有哀。</div><br> 賡和之作則從一開始就換了調(diào)子:“黃花期夏別,紅葉喜秋來”,把 “殘蟬”“落木” 的悵然,換成 “黃花”“紅葉” 的欣然。黃花與夏作別是 “期”(如前所述的約定感),紅葉迎秋是 “喜”,仿佛夏去秋來不是替代,而是一場熱鬧的交接。后兩句 “轉(zhuǎn)眼春開口,鶯歌何有哀” 更顯灑脫,直接跳過當下的秋,望向未來的春 —— 既然轉(zhuǎn)眼就是鶯歌燕舞,此刻的秋來又有什么可哀的?這份心境是 “以望解感”,像站在秋光里,已預見來年的花,愁緒自然淡了。<br><br> 這首小詩像一場輕快的時序接力,把四季流轉(zhuǎn)寫得活潑可喜,讀來全無蕭瑟感,滿是對自然輪回的欣然。<br><br> “黃花期夏別,紅葉喜秋來”,起筆便帶著情緒的溫度。黃花(想來是夏末的菊或葵)與夏天作別,不是悵然的“離”,而是“期”——像約定好般奔赴下一場時序;紅葉迎秋,則用一個“喜”字,把秋景寫得熱烈,仿佛葉兒就盼著這霜染的時刻,好舒展自己的艷。一“期”一“喜”,讓花葉都有了性情,告別與迎來都成了自然的樂事。<br><br> 后兩句“轉(zhuǎn)眼春開口,鶯歌何有哀”,更見通透。剛嘆完夏秋交替,筆鋒一轉(zhuǎn),已預見春天——等春“開口”(或許是第一聲雷、第一朵花),黃鶯便會唱起來,哪里有半分哀愁?這“轉(zhuǎn)眼”二字,道盡時光流轉(zhuǎn)的迅捷,也藏著一份“不必執(zhí)著當下”的豁達:花開花落、葉生葉衰,不過是四季的輪回,而輪回里總有新的生機在等。<br><br> 全詩沒有一句感傷,把自然的更迭寫成了一場熱鬧的接力賽,黃花謝了有紅葉,秋去了有春歸,鶯歌總會按時響起。這種對時序的坦然接納,讓小詩讀來如沐春風,心里也亮堂起來。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依和陳儒富先生《寄病中登安兄》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>盧成用</b></div><br><div style="text-align: center;">莫道高齡疾控床,筆耕不輟訴衷腸。</div><div style="text-align: center;">字敲六腑漁家傲,韻煮三觀秋蕊香。</div><div style="text-align: center;">椿雪吟梅梅詠雪,萱堂引路路蔭堂。</div><div style="text-align: center;">君將人品塑詩品,碾碎銀絲聊作狂。</div><br> 這首依和之作,緊扣“病中筆耕”與“人品詩品”,以剛健筆調(diào)寫盡友人風骨,字字見敬慕,句句含力道。<br><br> 首聯(lián)“莫道高齡疾控床,筆耕不輟訴衷腸”,直承原詩“病榻筆鋒剛”之意,“莫道”二字掃去對高齡病榻的憐惜,凸顯“筆耕不輟”的執(zhí)著,“訴衷腸”則點出其詩皆為心聲,不假雕飾。<br><br> 頷聯(lián)“字敲六腑漁家傲,韻煮三觀秋蕊香”,以“敲”“煮”二字見筆力:“敲六腑”寫煉字之深,如《漁家傲》般有沉雄氣;“煮三觀”言煉意之透,似《秋蕊香》般含清勁骨,將創(chuàng)作與人格修為相融。<br><br> 頸聯(lián)“椿雪吟梅梅詠雪,萱堂引路路蔭堂”,借“椿萱”(父母)喻品格傳承,梅雪相詠見高潔,引路蔭堂顯溫潤,暗贊其詩品源于家風與人品的滋養(yǎng),意韻綿長。<br><br> 尾聯(lián)“君將人品塑詩品,碾碎銀絲聊作狂”,以“碾碎銀絲”的奇喻,寫老者不服老的豪情——將歲月的痕跡化為詩中的狂放,點出“人品即詩品”的核心,收得鏗鏘有力。<br><br> 全詩不寫病苦,專頌精神,以詞牌、意象、典故層層遞進,既見唱和之禮,更顯相知之深。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韻尹先生《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>劉煒</b></div><br><div style="text-align: center;">(一)</div><div style="text-align: center;">做減人真富,精神比慢來。</div><div style="text-align: center;">詩魂何所在,轉(zhuǎn)角釋悲哀。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">(二)</div><div style="text-align: center;">看貫紅塵鬧,靈魂存異來。</div><div style="text-align: center;">茫茫玄奘路,求索莫持哀。</div><br> 這兩首步韻小詩,以極簡筆觸寫立秋里的人生悟思,清淡中藏著股通透勁兒。<br><br> 第一首“做減人真富,精神比慢來”,起句便見巧思——“做減”是物質(zhì)上的減法,卻藏著“真富”的辯證;“比慢”是精神上的從容,暗合秋意的沉緩。末句“轉(zhuǎn)角釋悲哀”,把秋日常有的悵惘輕輕化開,仿佛詩魂就藏在這般隨遇而安里,淡得有味。<br><br> 第二首“看貫紅塵鬧,靈魂存異來”,從“鬧”中取“異”,寫盡對世俗的疏離與對本真的堅守?!懊CP事罚笏髂职А备硪粚恿Φ?,以玄奘西行喻精神跋涉,縱然前路漫漫,也別讓哀愁絆住腳步,把立秋的靜,寫成了向上的勁。<br><br> 兩首相和,一柔一剛,都在秋意里尋得一份自在——或于減法中見富足,或于求索中忘悲戚,正是立秋該有的從容與清醒。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步安先生《立秋》韻</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>王福淼</b></div><div><br><div style="text-align: center;">暑送初秋至,心牽疾友來。</div><div style="text-align: center;">男兒身七尺,認命莫吟哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>次陳主編《致病中登安兄》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>王福淼</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">愁云密布九回腸,數(shù)十年中磨盡剛。</div><div style="text-align: center;">偶遇詩翁同苦惱,起居五谷未聞香。</div><div style="text-align: center;">天憐幽草澗邊弱,人愛真情海岸長。</div><div style="text-align: center;">八十方過心足矣,且附騷魂度夕陽。</div><br> 這兩首詩,一為步韻寄懷,一為次韻贈友,都帶著質(zhì)樸的關切與人生的沉味,讀來懇切如面談。<br><br> 《步安先生〈立秋〉韻》<br> “暑送初秋至,心牽疾友來”,起筆以時序更迭牽出對病中友人的惦念,“心牽”二字直白見情,沒有虛飾。后兩句“男兒身七尺,認命莫吟哀”,以“七尺男兒”的剛勁勸勉,“認命”非消極順從,而是歷經(jīng)世事的通透,“莫吟哀”則藏著對友人的鼓勁,粗線條里見真性情,像老友病床前拍肩一句“挺住”,實在動人。<br><br> 《次陳主編〈致病中登安兄〉》<br> 首聯(lián)“愁云密布九回腸,數(shù)十年中磨盡剛”,劈頭便寫人生困頓——愁緒纏心,連棱角都被歲月磨平,把“疾中”的沉郁與半生的消磨寫得沉甸甸?!芭加鲈娢掏鄲溃鹁游骞任绰勏恪?,轉(zhuǎn)寫同病相憐的知己情,連飲食都失了滋味,更顯病中心境的黯淡。</div><div> <br> 頸聯(lián)“天憐幽草澗邊弱,人愛真情海岸長”,忽從自傷轉(zhuǎn)向暖意:草木尚有天憐,人間更重真情,用自然與人間的溫情稍解愁緒。</div><div><br></div><div> 尾聯(lián)“八十方過心足矣,且附騷魂度夕陽”,以“心足矣”的釋然收束,縱使年邁病苦,能以詩魂相伴夕陽,也算圓滿。全詩從愁起,以安結,把人生的苦與暖揉在一起,像一碗溫過的粗茶,苦中帶甘。<br><br> 兩詩合看,前者是直截了當?shù)膭衩?,后者是沉郁后的釋然,都以“真”見長——不避苦,不夸飾,只把心里的惦念與感慨,平平實實地說給對方聽。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安老師《立秋》</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>葉子青</b></div><br><div style="text-align: center;">逍遙搖盛夏,葉老示秋來。</div><div style="text-align: center;">玉樹凌風語,歡聲別唱哀。</div><br> 這首和詩,以輕盈筆觸應和立秋之韻,字里行間滿是明快的生機,讀來如聞木葉輕語。<br><br> “逍遙搖盛夏,葉老示秋來”,起句便見巧思?!板羞b搖”三字寫盡盛夏余韻的自在,葉片雖“老”,卻不呈蕭瑟,反以“示”字賦予主動感——像在輕輕提醒:秋來了。沒有“殘”“落”的悲意,只剩時序流轉(zhuǎn)的坦然。<br><br> 后兩句“玉樹凌風語:歡聲別唱哀”,更是神來之筆。以“玉樹凌風”喻秋樹的姿態(tài),再讓它開口“語”,將自然景象擬人化。那句“歡聲別唱哀”,像長者的溫言勸勉,帶著對秋景的欣然接納,把立秋的調(diào)子定得明快昂揚。<br><br> 全詩不寫秋的肅殺,專取葉的“示”與樹的“語”,讓立秋成了一場溫和的交接,和原詩“順天少哀”的意趣遙相呼應,清清爽爽,別有情致。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安先生《立秋》韻</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>程聲益</b></div><br><div style="text-align: center;">摯友心難別,輪回續(xù)往來。</div><div style="text-align: center;">相因無一物,哪有共塵哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>和陳儒富會長《寄病中登安兄》韻</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>程聲益</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">平生有副好心腸,病至安然勵志剛。</div><div style="text-align: center;">共赴荷園吟美景,同來筆墨潑濃香。</div><div style="text-align: center;">湯湯怎掩詩情旺,歲歲何堪韻味長。</div><div style="text-align: center;">八十初臨無懈怠,神清氣爽沐朝陽。</div><br> 《和尹登安先生〈立秋〉韻》以“摯友心難別”起筆,將立秋的輪回寫得溫情——歲月流轉(zhuǎn),情誼卻在往來中延續(xù)。末句“哪有共塵哀”,以“相因無一物”的通透,消解了秋日常有的悵惘,簡凈中見豁達。<br><br> 《和陳儒富會長〈寄病中登安兄〉韻》句句贊友人風骨:病中仍勵志,與友同吟荷園、共潑筆墨,病榻難掩詩情旺。八十仍無懈怠,“神清氣爽沐朝陽”,把病中光景寫得昂揚,滿是敬佩與暖意。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和登安先生《立秋》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李德才</b></div><br><div style="text-align: center;">群友心難別,涼秋送福來。</div><div style="text-align: center;">寬懷藏祿壽,不用嘆塵哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>詩寄情懷</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>李德才</b></div><br><div style="text-align: center;">未曾謀面友君來,拜學立秋知疾懷。</div><div style="text-align: center;">愿點心燈千盞照,共迎秋爽菊花開。</div><br> 《和登安先生〈立秋〉韻》以“群友心難別”起筆,借涼秋送福,道盡寬懷自能藏福壽,不必嘆塵哀,語淺情真,滿是暖意。<br><br> 《詩寄情懷》未謀面卻因詩相牽,讀立秋詩知友人病中懷。“愿點心燈千盞照”寄寓深切祝福,盼共迎秋爽菊開,純摯如晤面寒暄。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和登安老師《立秋》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>司馬遙</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">季更微有恙,靜候爽秋來。</div><div style="text-align: center;">解厄成康體,登安何必哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>和陳儒富會長《寄病中登安兄》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>司馬遙</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">聽聞韻友躺醫(yī)床,仍在敲金志若剛。</div><div style="text-align: center;">自未相逢群里熟,先前巳享著文香。</div><div style="text-align: center;">風霜暑熱須臾過,日月星辰歲月長。</div><div style="text-align: center;">只待君康登尹府,三生有幸覽華章。</div><br> 《和登安老師〈立秋〉韻》首句“季更微有恙”,巧將時節(jié)更替與病中況味相勾連,清淡一筆藏關切?!办o候爽秋來”見從容,末句“登安何必哀”,以“登安”呼應友人之名,雙關祝??到?,勸勉中含巧思,簡而有味。<br><br> 《和陳儒富會長〈寄病中登安兄〉韻》起筆“敲金志若剛”,贊病中仍筆耕不輟的堅韌;“群里熟”寫未識卻相知的詩友情,親切自然。頸聯(lián)以“風霜須臾過”寬解,尾聯(lián)“只待君康”盼相聚覽華章,句句是惦念,滿紙見熱忱。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安兄《立秋》原韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大慶</b></div><br><div style="text-align: center;">新蛩辭夏去,老葉接秋來。</div><div style="text-align: center;">時序循期復,榮枯莫自哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>詠槿致登安兄</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大慶</b></div><br><div style="text-align: center;">夏別槿猶妍,秋花格外鮮。</div><div style="text-align: center;">經(jīng)霜松柏勁,風骨立晴天。</div><br> 《步登安兄〈立秋〉原韻》 以“新蛩辭夏”“老葉接秋”繪時序流轉(zhuǎn),“循期復”點出自然常理,末句“榮枯莫自哀”直承原詩“順天少哀”之意,簡筆寫透對榮枯更迭的坦然,平實中見通透。<br><br> 《詠槿致登安兄》 借木槿“夏別猶妍”“秋花更鮮”贊其經(jīng)時不凋,又以“經(jīng)霜松柏勁”喻友人風骨,末句“立晴天”擲地有聲,將花木之姿與人格之剛相融,贈勉之意懇切而昂揚。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步尹登安老師《立秋》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>劉俊國</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">沙沙收夏綠,落木立秋來。</div><div style="text-align: center;">律變蕭條始,心寧莫唱哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步《寄病中登安兄》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>劉俊國</b></div><br><div style="text-align: center;">先生擁有好心腸,體質(zhì)孱羸筆力剛。</div><div style="text-align: center;">妙筆生花凝墨韻,華章流彩集書香。</div><div style="text-align: center;">冰姿不屑爭高矮,玉骨何須較短長。</div><div style="text-align: center;">物換星移情未徙,吟詩言志寄斜陽。</div><br> 《步尹登安老師〈立秋〉韻》 “沙沙收夏綠”以聲寫景,夏末葉落的細碎聲響里藏著時序轉(zhuǎn)換;“落木立秋來”直點題意。后兩句“律變蕭條始,心寧莫唱哀”,雖點出秋至的蕭索,卻以“心寧”二字破之,勸人安守本心不必悲嘆,與原詩“順天少哀”意脈相承,簡凈有力。<br><br> 《步〈寄病中登安兄〉韻》 首聯(lián)贊先生“心腸好”“筆力剛”,病中仍筆耕不輟;頷聯(lián)“妙筆生花”“華章流彩”,頌其詩墨之香。頸聯(lián)“冰姿不屑爭”“玉骨何須較”,以品格喻風骨,寫其不逐俗、守本真;尾聯(lián)“情未徙”“寄斜陽”,贊歲月流轉(zhuǎn)中詩情與心志不變,滿是敬佩與共鳴。全詩以“剛”“香”“骨”串起對友人的敬慕,質(zhì)樸而懇切。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韻奉和登安老師《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>任建平</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">飛花惜夏別,老樹喜秋來。</div><div style="text-align: center;">傲骨迎霜雪,春回一掃哀。</div><br> 這首步韻和詩,以剛?cè)嵯酀墓P觸呼應立秋,字里藏著對時序流轉(zhuǎn)的豁達與對生命韌性的贊美。<br><br> “飛花惜夏別,老樹喜秋來”,起筆便見對比之妙:飛花輕落,帶著對夏的惜別,是柔;老樹蒼勁,欣然迎接秋的到來,是剛。一“惜”一“喜”,寫盡不同物象對時節(jié)更替的態(tài)度,卻都透著自然的坦然。<br><br> 后兩句“傲骨迎霜雪,春回一掃哀”,筆鋒更勁。由秋延伸至冬,以“傲骨”贊萬物抗寒的堅韌;再望向春,言冬去春來時,所有哀愁都會被滌蕩。這不僅是對時序的信任,更藏著“歷經(jīng)霜雪自有春歸”的人生悟思,與原詩“順天少哀”的意趣一脈相承,卻更添幾分昂揚之氣。<br><br> 全詩借物詠懷,從夏別寫到春回,將對秋的接納擴展為對生命循環(huán)的篤定,短章里見深致。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>次韻友人與登安兄互勉</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>章甫</b></div><br><div style="text-align: center;">羸身罹患莫牽腸,不戀紅塵氣自剛。</div><div style="text-align: center;">草本乾坤難說小,療床歲月亦生香。</div><div style="text-align: center;">開弓豈慮南山遠,放眼方期鶴壽長。</div><div style="text-align: center;">任爾風煙何浩渺,燃空夕照比朝陽。</div><br> 這首次韻詩,以慷慨之筆寫病中互勉,字里行間滿是不向困厄低頭的豪情,讀來如聞錚錚誓言。<br><br> 首聯(lián)“羸身罹患莫牽腸,不戀紅塵氣自剛”,開篇便破病中愁緒——縱使身弱患病,也不必讓愁思纏心;不戀俗世紛擾,自會生出一身清剛之氣。“氣自剛”三字立起骨相,把病中的沉郁輕輕撥開,透出一股灑脫。<br><br> 頷聯(lián)“草本乾坤難說小,療床歲月亦生香”,見境之妙。以“草本乾坤”喻微觀自有天地,病榻時光雖局促,卻也能品出滋味(“亦生香”),將困厄處境寫出了安之若素的意趣,頗有“一花一世界”的通透。<br><br> 頸聯(lián)“開弓豈慮南山遠,放眼方期鶴壽長”,筆力陡增?!伴_弓”喻矢志不渝,縱使前路如“南山遠”也不退縮;“放眼”顯胸懷,在病中仍盼“鶴壽長”,把對生命的期許寫得昂揚,全無衰頹之態(tài)。<br><br> 尾聯(lián)“任爾風煙何浩渺,燃空夕照比朝陽”,更是擲地有聲。以“風煙浩渺”喻世事無常,卻道即便到了“夕照”之時,也要燃盡光華,堪比朝陽。這份“老當益壯”的豪情,既是自勉,更是與友人共勉的壯語,讓整首詩的氣脈愈發(fā)雄健。<br><br> 全詩不避“羸身”“療床”的困頓,卻句句向上,將病中歲月寫成了淬煉風骨的熔爐,讀來讓人熱血微動——原來真正的強大,是在困厄里仍能把日子過出“香”,把夕陽活成“朝陽”。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依陳儒富先生《寄病中登安兄》韻奉和</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>蕭文厚</b></div><br><div style="text-align: center;">病榻春回玉作腸,詩魂洗雪更添剛。</div><div style="text-align: center;">步行菊徑欣分潔,筆續(xù)梅箋樂咀香。</div><div style="text-align: center;">藥鼎煙微詩韻涌,心燈織暖鶴年長。</div><div style="text-align: center;">程門雖遠情何限,一瓣蘭馨祝壽康。</div><br> 這首奉和之作,以溫潤筆調(diào)寫病中詩友的風骨與情誼,字里藏著如水的體貼與如蘭的敬意,讀來暖意融融。<br><br> 首聯(lián)“病榻春回玉作腸,詩魂洗雪更添剛”,起筆便見巧思?!安¢酱夯亍贝蚱撇≈械氖捝魃鷻C暗涌;“玉作腸”贊其品格溫潤,而“詩魂洗雪更添剛”,以“洗雪”喻病痛的淬煉,讓詩魂更顯剛勁,既承原詩“筆鋒剛”之意,又添幾分溫潤感。<br><br> 頷聯(lián)“步行菊徑欣分潔,筆續(xù)梅箋樂咀香”,續(xù)寫往昔雅事。“菊徑分潔”“梅箋咀香”,呼應同賞高潔物象的知己情,“欣”“樂”二字見情致——即便病中,追憶這些時光仍心生歡喜,讓情誼在清雅意象中流轉(zhuǎn)。<br><br> 頸聯(lián)“藥鼎煙微詩韻涌,心燈織暖鶴年長”,寫病中境況尤見深情。藥煙裊裊中,詩興反而涌動;心中熱忱如“心燈織暖”,足以祈愿鶴壽綿長。不寫病苦,只寫詩與暖,將困頓化作詩意的滋養(yǎng),與原詩“心燈自照”意脈相承。<br><br> 尾聯(lián)“程門雖遠情何限,一瓣蘭馨祝壽康”,以“程門”典表敬仰,言距離難阻情誼;“一瓣蘭馨”喻真摯祝福,質(zhì)樸而馨香,將牽掛落在“壽康”二字,淡語中見厚意。<br><br> 全詩如春日暖陽,雖寫病榻,卻滿是“春回”“暖”“馨”的暖意,既贊友人“玉腸”“詩魂剛”的品格,更以深情托出祝福,和韻而不和悲,是極熨帖的相知之作。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安老師《立秋》韻-祝君早日康復</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>陳方杰</b></div><br><div style="text-align: center;">暑氣纏綿終作別,金風送爽報秋來。</div><div style="text-align: center;">愿君滌盡沉疴日,笑看黃花不帶哀。</div><br> 這首步韻小詩,以立秋時序為引,將祝福藏在清爽的秋意里,讀來如金風拂面,滿是懇切的暖意。<br><br> “暑氣纏綿終作別,金風送爽報秋來”,起筆寫暑去秋來的清爽,“終作別”透著對暑氣的釋然,“報秋來”則帶著對新時序的欣然。這既是寫自然流轉(zhuǎn),也暗喻困境終將過去,生機自會到來,為后文的祝福鋪墊了明朗基調(diào)。<br><br> 后兩句“愿君滌盡沉疴日,笑看黃花不帶哀”,直抒胸臆。“滌盡沉疴”是最質(zhì)樸的祈愿,盼友人早日康復;“笑看黃花不帶哀”則更見體貼——想象康復后共賞秋菊的場景,那時心境定然清朗,全無病中的沉郁?!安粠ОА比郑葢驮姟吧侔А钡囊馊?,更將祝福落在“笑”上,讓期盼里滿是亮色。<br><br> 全詩不刻意言病,只以秋景托真情,從時序更迭里讀出“轉(zhuǎn)機”,把祝福寫得如秋光般通透溫暖,是極貼心的問候與祈愿。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安老師《立秋》韻</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>劉武剛</b></div><div><br><div style="text-align: center;">時花惜夏別,碩果喜秋來。</div><div style="text-align: center;">登越炎涼坎,安康一掃哀。</div><br> 這首和詩緊扣立秋時序,以明快筆觸藏祝福,短短四句見巧思與熱忱。<br><br> “時花惜夏別,碩果喜秋來”,起筆以“時花”“碩果”對應夏秋,一“惜”一“喜”寫盡時節(jié)交替的情味——春花惜別夏日,卻有秋實欣然接棒,暗喻時序流轉(zhuǎn)中自有饋贈,為后文蓄力。<br><br> 后兩句“登越炎涼坎,安康一掃哀”,巧嵌“登安”二字(呼應老師名諱),既寫跨越寒暑的從容,更藏“登攀過困境,自會安康”的祈愿。“一掃哀”三字利落明快,將秋日常有的悵惘化為對安康的篤定,讓祝福落在實處,剛健而暖心。<br><br> 全詩借景喻情,從自然時序?qū)懙饺松秤觯晚嵵喔硪环荨瓣J過炎涼便是安康”的力量,讀來清爽有勁兒。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安先生《立秋》韻</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>王平</b></div><br><div style="text-align: center;">秋回炎暑別,自有菊香來。</div><div style="text-align: center;">同是凌霜骨,心寧掃盡哀。</div><br> 這首和詩以秋景喻風骨,四句短章見凝練與深意,與原詩“順天少哀”的意趣遙相呼應。<br><br> “秋回炎暑別,自有菊香來”,起筆寫秋至暑消的清朗,“自有”二字見從容——不必悵惘夏去,秋光里自有菊香為伴,暗喻時序流轉(zhuǎn)中總有意想不到的饋贈,為后文的“骨”與“寧”鋪墊基調(diào)。<br><br> 后兩句“同是凌霜骨,心寧掃盡哀”,筆鋒一轉(zhuǎn),由景及人。以“凌霜骨”贊如菊般抗寒的品格,而“心寧”二字是點睛之筆——只要內(nèi)心安寧篤定,便能掃盡所有哀愁。這既是對秋菊風骨的禮贊,也是對“登安”先生的敬慕,將“安寧”與“無哀”相融,讓短詩有了沉甸甸的精神分量。<br><br> 全詩借菊寫人,以“骨”立格,以“寧”消哀,在立秋的時序里,寫出了一份超越寒暑的從容定力,淡而有味。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄語尹登安先生</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>劉俊平</b></div><div><br><div style="text-align: center;">苔老徑秋深,孤鴻沒遠岑。</div><div style="text-align: center;">浮生何所寄?風過竹成吟。</div><br> 這首《寄語尹登安先生》,以清幽之筆寄寓深遠,四句短章藏著對友人品格的會意與精神的共鳴。<br><br> “苔老徑秋深,孤鴻沒遠岑”,起筆繪秋景,卻不止于景?!疤稀币娪募?,“徑秋深”顯清曠,而“孤鴻沒遠岑”以孤雁融入遠山的意象,暗喻尹先生如鴻鵠般的高遠與遺世獨立的品格,于蕭瑟中見風骨。<br><br> 后兩句“浮生何所寄?風過竹成吟”,由景入哲思。問“浮生寄何處”,答以“風過竹吟”——風穿竹林的清響,便是自然的詩,也是精神的寄托。這既是說人生的意義可寄于這般清雅的天地與心性,也暗合尹先生以詩為伴的生活,將“寄意”落在“吟”字上,淡語中見相知,仿佛說:懂你這份與清風、與詩心相守的從容。<br><br> 全詩不直言關切,卻以秋景、孤鴻、竹吟層層遞進,把對友人的理解與敬慕,都藏在這清幽空遠的意境里,余味綿長。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和老同學尹登安《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>楊宜松</b></div><br><div style="text-align: center;">寒蟬辭夏遠,敗葉怯秋遷。</div><div style="text-align: center;">愿囑蒼生眾,循時莫逆天。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步韻登安兄《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>甘雨</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">暑消風漸起,涼意逐時來。</div><div style="text-align: center;">歲月藏清趣,何須感落哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依和陳儒富先生《寄病中登安兄》</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>甘雨</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">病榻雖羈志未降,寸箋猶可寄情長。</div><div style="text-align: center;">詩裁肺腑添清健,墨染晨昏溢暖香。</div><div style="text-align: center;">竹影搖窗窗映月,書聲繞案案盈堂。</div><div style="text-align: center;">休言鬢發(fā)霜華滿,豪氣依然貫日狂。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步尹登安先生《立秋》韻奉和</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李錦松</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">蟬蛻新涼后,征鴻碧落來。</div><div style="text-align: center;">心舟渡云海,筆帚掃秋哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依韻奉和儒富先生《寄病中登安兄》</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>李錦松</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">松筠骨格立藜床,氣若虹霓筆愈剛。</div><div style="text-align: center;">菊畔曾斟三徑月,梅邊共染一襟霜。</div><div style="text-align: center;">藥爐煙散詩魂健,心燭光凝仙露涼。</div><div style="text-align: center;">待沐秋風重九日,與君又賞萬峰蒼。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步韻奉和《寄病中登安兄》二首</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大慶</b></div><br><div style="text-align: center;">(一)</div><div style="text-align: center;">病里襟懷貼熱腸,筆端豪氣尚軒剛。</div><div style="text-align: center;">他年共賞籬邊菊,此日猶思案上香。</div><div style="text-align: center;">藥味侵肌情未減,心光秉燭意偏長。</div><div style="text-align: center;">杖朝猶使神安健,且看紅霞綴晚陽。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">(二)</div><div style="text-align: center;">塵途暫歇護柔腸,瘦骨猶撐浩氣剛。</div><div style="text-align: center;">夢里尋蹤春后燕,窗前釋卷歲中香。</div><div style="text-align: center;">煎茶續(xù)火情難盡,對月吟風意自長。</div><div style="text-align: center;">待得霜消身復健,再登高閣眺朝陽。</div></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>步尹登安先生《立秋》韻奉和</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>蔣蘭英</b>(南縣)</div><br><div style="text-align: center;">蟬聲衍夏遠,梧葉報秋來。</div><div style="text-align: center;">萬物循天意,榮枯莫自哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依韻奉和儒富先生《寄病中登安兄》</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>蔣蘭英</b>(南縣)</div><br><div style="text-align: center;">鐵骨何曾畏雪霜,病帷猶帶墨痕香。</div><div style="text-align: center;">梅窗舊句凝清氣,菊苑新題耐晚涼。</div><div style="text-align: center;">藥盞難消詩酒熱,心燈永照歲時長。</div><div style="text-align: center;">休言八秩桑榆晚,更取朱霞入錦章。</div></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>拙句答謝眾詩兄</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>尹登安</b></div><br><div style="text-align: center;">弟兄心作行,堪為好良方。</div><div style="text-align: center;">詩若能醫(yī)病,在于筆力鋼。</div></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"> 綺夢隨舟遠,鸞箋共墨柔。筆端心底為誰留。詩酒幾帆花信,揮去卻難休。</div><div style="text-align: left;"> 霧淡斜陽燦,霞濃曉月浮。便隨形影倚瓊樓。莫道山高,莫道水長流。莫道彩云飄渺,只念一回眸。<br></div><div style="text-align: left;"><br></div><div><b> 篇幅有限,精力有限,情誼無限!“但愿人長久,千里共嬋娟”。</b></div><div><b><br></b></div>