<p class="ql-block">唐代李商隱《蟬》</p><p class="ql-block">本以高難飽,徒勞恨費(fèi)聲。</p><p class="ql-block">五更疏欲斷,一樹(shù)碧無(wú)情。</p><p class="ql-block">薄宦梗猶泛,故園蕪已平。</p><p class="ql-block">煩君最相警,我亦舉家清。</p> <p class="ql-block">唐代駱賓王《在獄詠蟬》</p><p class="ql-block">西陸蟬聲唱,南冠客思深。</p><p class="ql-block">那堪玄鬢影,來(lái)對(duì)白頭吟。</p><p class="ql-block">露重飛難進(jìn),風(fēng)多響易沉。</p><p class="ql-block">無(wú)人信高潔,誰(shuí)為表予心?</p> <p class="ql-block">唐代虞世南《蟬.》</p><p class="ql-block">垂緌飲清露,流響出疏桐。</p><p class="ql-block">居高聲自遠(yuǎn),非是藉秋風(fēng)。</p>