<p class="ql-block">宋代范成大《喜晴》</p><p class="ql-block">窗間梅熟落蒂,墻下筍成出林。</p><p class="ql-block">連雨不知春去,一晴方覺夏深。</p> <p class="ql-block">唐代李商隱《晚晴》</p><p class="ql-block">深居俯夾城,春去夏猶清。</p><p class="ql-block">天意憐幽草,人間重晚晴。</p><p class="ql-block">并添高閣迥,微注小窗明。</p><p class="ql-block">越鳥巢干后,歸飛體更輕。</p> <p class="ql-block">宋代劉攽《新晴·其一》</p><p class="ql-block">青苔滿地初晴后,綠樹無人晝夢(mèng)余。</p><p class="ql-block">唯有南風(fēng)舊相識(shí),偷開門戶又翻書。</p>