<b>多年過(guò)去,每當(dāng)下雪,我還是喜歡坐在有雪的地方,讓雪花落在身上,手掌上,朵朵潔白,飛舞著遠(yuǎn)去的記憶,那些窗柩上還沒(méi)溶化的冰凌花,溫潤(rùn)著我的目光。懷念逝去的素潔,懷念母親的味道,懷念那些純真無(wú)憂的歲月……喜歡雪后的清晨,出去走一走,走在人少的街道或者坐在山峁的一角,看看雪后的景象,感悟有雪的快樂(lè)。讓思鄉(xiāng)的情結(jié),覆上雪的腳印,便似行在故鄉(xiāng)的河畔。</b> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <b>聆聽(tīng)雪落的聲音,靜靜的卻不露聲息,寧?kù)o中隱匿著多少青澀而又溫暖的回憶;品味時(shí)光,清香如一杯陳年普洱,感懷中飄溢著多少難忘的思緒;那細(xì)細(xì)、淡淡、瓣瓣飛舞的雪花啊,可否帶我到故鄉(xiāng),去尋覓那一抹久違的鄉(xiāng)音?今夜,月光灑滿(mǎn)院落,夜,安靜而冷寂,一場(chǎng)小雪過(guò)后,院子里結(jié)了一層薄薄的冰,初冬,冷凍寒天,但是再冷也阻擋不住春的腳步,雪落山川,萬(wàn)物在土地里醞釀。仰望星空,畫(huà)卷里不變的星空依然燦爛。生活卻不一樣,深的淺了,淡的濃了,該來(lái)的一定會(huì)來(lái)。歲末,感慨頗多,靜靜地望著窗外,卻是無(wú)語(yǔ)凝神……走過(guò),才知道什么是櫛風(fēng)沐雨。歲月,因?yàn)樽哌^(guò)而美麗;生命,因?yàn)榻?jīng)歷而豐盈。擷一朵雪花,來(lái)裝點(diǎn)生命的春天。</b> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> “鄉(xiāng)愁叫人愁,鄉(xiāng)愁讓人瘦,瘦了山水,瘦了歲月,瘦了路盡頭,還有一縷炊煙縈繞在心頭。”在鄉(xiāng)愁里,有溫馨的回憶,有熟悉的土地,有美好的故事,有故鄉(xiāng)的童年。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 這雪之精靈原來(lái)酷愛(ài)著人世的紛擾,熬過(guò)了寂寥的年月,守過(guò)寂寞的歲,在新年伊始之際終于耐不住性子猝不及防地降臨人間,踏著春節(jié)的尾巴嬉笑著追趕著節(jié)日的末班車(chē)。于是,田野里,廣場(chǎng)上到處都是被白色精靈寵壞的孩子,像是困在籠中很久的鳥(niǎo)兒重獲自由,堆雪人,打雪仗,盡情的享受著大自然的恩賜。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 雪后的清晨,獨(dú)自出戶(hù)外,在寒冷中體會(huì)冬雪中鄉(xiāng)村的魅力。極目遠(yuǎn)眺,寬廣湛藍(lán)的天際,偶爾有幾片形態(tài)不一的云朵在廣闊的天空中飄動(dòng),似乎還沒(méi)有把積展下來(lái)的所有雪花撒完,在抖落著最后的片片花瓣。雪后的太陽(yáng)似火焰在跳動(dòng),洋溢著對(duì)冬天的熱情,她身披五彩的霞光,籠罩在天地間,漫山的皚皚白雪,飄舞的瓣瓣雪花在陽(yáng)光的照射下晶瑩刺眼,那么的的純凈與潔白。松樹(shù)林里,隨風(fēng)飄下的樹(shù)掛,似一片淡淡的霧氣,朦朧而虛幻。似火樹(shù)銀花,熠熠生輝,如果不是大自然的鬼斧神工,是無(wú)法繪制出如此美妙的畫(huà)卷來(lái)。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 雪,約莫是在半時(shí)分才停息。黎明前,天開(kāi)始放晴。不知什么時(shí)候,月兒掛西天,皎潔的月輝,清冷而孤獨(dú)。透過(guò)玻璃窗,從窗簾的縫隙,擁擠進(jìn)那么一縷銀霜,以及雪光的映襯和射,把室內(nèi)照得通亮如白晝。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 清晨,寒冷而清新的息,清爽的猶如瓊漿,晶瑩剔透。極目遠(yuǎn)眺,蒼蒼茫茫的蒼白,一直到天地銜接的盡。獨(dú)自一靜立在沒(méi)過(guò)足面的雪地里,陷入悠遠(yuǎn)的沉思,目光呆滯,猶如一塑雕像,活躍的思緒,已被這冰冷的流中凍僵。可是我的心卻像雪后晴的光,雖柔弱淡薄,若靜靜地感受,也會(huì)體會(huì)到柔柔的暖。于是我用淺淺的文字,梳理著繚的心,驅(qū)趕著淡淡的憂傷,于是字里行間,于這冰天雪地的清冷中,輕輕地透出,絲絲縷縷的,和而純正的息。早已寒透的雙腳,奔流,暖意由心底漸漸升騰、彌漫,似乎要把足下的寒雪融化。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 雪后的早晨,朝格外的鮮艷,潔凈透明,它不像天云翳飄渺的那樣?jì)趁?,不像夏因而露升騰的那樣飄逸,更不像秋天氤氳的霧靄那樣纏綿。它澄澈通透,一塵不染,馨而寧?kù)o。它清凈的沒(méi)有一絲的煙云霧流進(jìn)它的視線,單純又潔凈。它紅透了一片霞,潤(rùn)紅了半邊天。它把一抹胭脂輕輕浸染在茫茫的雪,它把淡淡的玫瑰紅涂抹在掃雪的臉,。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 忽然,在一個(gè)不起眼的角落里,我驚異地發(fā)現(xiàn),數(shù)朵搖曳著的梅花,在這冰天雪地里,透著嚴(yán)寒,迎風(fēng)傲雪,泰然綻放,清冽而醇厚?!懊讽氝d雪三分白,雪卻輸梅一段香?!泵坊ǎc(diǎn)綴了潔白無(wú)暇的雪景,白雪映照了鮮艷馨香的梅花。梅花,陣陣徹骨的清香,飄彌漫了整個(gè)湖區(qū)清寒的早晨。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 雪花兒自由自在地隨意飛灑,顯得是那樣的瀟灑沉著;把大地覆蓋得特別均勻,顯得是那樣的清新純潔;田地里的麥苗兒得到了充分滋潤(rùn),變得更綠、更壯、更旺盛;松柏上的秋葉兒披掛了濃濃的霧凇,把初冬的景致表演得淋漓盡致。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 踏雪尋梅,古往今來(lái)的文人雅士都曾向往之。只有雪沒(méi)有梅的冬天,就像一個(gè)漂亮女人沒(méi)穿得體的衣服一般,雖美卻不雅。在我稍具遺憾之時(shí),思緒瞬間將我拉到了多年前那個(gè)下著大雪、嗅著芳香、三五好友一塊踏雪尋梅的美好記憶里。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 暗香越來(lái)越濃,雖然此時(shí)的天空還飄著碩大的雪花,但仍無(wú)法阻擋四溢的芳香以及我們尋香的熱情。穿越青石巷,走過(guò)吊橋,撥開(kāi)遮擋的樹(shù)枝雜草,我頓時(shí)被眼前的景象震撼住了:層巒疊嶂的山腰上大約有數(shù)千棵梅樹(shù)凌寒怒放,競(jìng)麗爭(zhēng)艷,繁葩似雪,花海蕩漾,梅香氤氳,甚為壯觀。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 此時(shí),雪越下越大,連同寒風(fēng)一起打在朵朵梅花上,被風(fēng)吹雪打的梅花卻愈加堅(jiān)挺,一副誓要與風(fēng)雪對(duì)抗到底的架勢(shì)。受梅花的不屈服性格所感染,我們也歡快地投入到梅花的海洋中,徜徉其間,與寒風(fēng)同歌,與雪花共舞,與梅花共戀。折一枝梅花插進(jìn)發(fā)絲,迎著風(fēng)雪奔跑,梅花的香氣瞬間籠罩全身,那一刻,我仿佛擁有了上天在寒冬的最美饋贈(zèng)。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 這世間,不愛(ài)雪的應(yīng)屬少數(shù),我不屬于這少數(shù)之一。曾經(jīng)讀過(guò)一句話,說(shuō)雪是天上揉碎了的云朵,我想確實(shí)如此。雪,是天是上天最美的恩賜,是人間最好的福報(bào)。在我的印象中,今年下的雪,是我見(jiàn)過(guò)的也是記憶里下得最大的為數(shù)不多的一場(chǎng)雪。歲月不居,時(shí)節(jié)如流。一二十年的光陰,彈指一揮,如雪花般轉(zhuǎn)瞬即逝。再美好的時(shí)光,終是敵不過(guò)云煙一縷;再絢麗的風(fēng)景,終是敵不過(guò)花開(kāi)花謝;再美麗的容顏,終是敵不過(guò)歲月蹉跎。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div><br></div><div><br></div><div><br></div> 到竹林里去玩雪,是最?lèi)芤獠贿^(guò)的事。用力握著那些被雪壓彎了的竹子一陣猛搖,剎那間白雪鋪天而下,竹子升直了腰,我們身上從里到外卻全變成了雪人,冰涼冰涼的卻不覺(jué)寒冷。歡聲笑語(yǔ)處,竹林里的竹子基本上都直立起來(lái)了,我們?nèi)頋裢福帜槹l(fā)紅,卻仍然樂(lè)此不疲,趣味無(wú)窮。至今回想起來(lái),往事歷歷在目,仿佛就在昨日。故鄉(xiāng)不曾遠(yuǎn)去,其實(shí)故鄉(xiāng)也從未遠(yuǎn)去。 <div><br></div><div><br></div><div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>大雪滿(mǎn)初晨,開(kāi)門(mén)萬(wàn)象新。龍鐘雞未起,蕭索我何貧。</b></div><b><div style="text-align: center;"><b>耀若花前境,清如物外身。細(xì)飛斑戶(hù)牖,干灑亂松筠。</b></div><div style="text-align: center;"><b>正色凝高嶺,隨流助要津。鼎消微是滓,車(chē)碾半和塵。</b></div><div style="text-align: center;"><b>茶興留詩(shī)客,瓜情想戍人。終篇本無(wú)字,誰(shuí)別勝陽(yáng)春。</b></div></b>