<p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">圖片來(lái)自網(wǎng)絡(luò),感謝原作者!</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">古體詩(shī)和近體詩(shī),雖都是古典詩(shī)詞的一種,但在時(shí)間、用韻、格律、字?jǐn)?shù)和句數(shù)等五個(gè)方面,有著明顯的區(qū)別。</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">一、時(shí)間</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">1.古體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">古體詩(shī),是指在近體詩(shī)形成前,各種詩(shī)歌體裁,也稱古詩(shī)、古風(fēng),有“歌、行、吟”三種體裁。其中,古體詩(shī)中的四言詩(shī),是古代產(chǎn)生最早的一種詩(shī)體?!对?shī)經(jīng)》中的《國(guó)風(fēng)》、《小雅》和《大雅》等,都是以四言詩(shī)為基本體裁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">唐代以前的五言古詩(shī),簡(jiǎn)稱“五古”,大約起源于西漢,在東漢末年趨于成熟,逐步替代四言詩(shī)的地位。文人作的五言詩(shī),一般認(rèn)為最早的是班固的《詠史》。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">?2、近體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">近體詩(shī),是起源于南朝齊永明時(shí)期的沈約等講究聲律、對(duì)仗的新體詩(shī),到了初唐,經(jīng)過(guò)沈佺期和宋之問(wèn)等人進(jìn)一步發(fā)展定型,盛行于唐宋時(shí)期。近體詩(shī),有絕句和律詩(shī)兩種體裁,律詩(shī)是經(jīng)由絕句演變發(fā)展而來(lái)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">??</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">二、用韻</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">1.古體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">全首詩(shī)可用平聲或仄聲韻,且可以隨意變換,不受限制。詩(shī)中的每一句,都可以用韻,韻腳的字可以重復(fù)使用。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">如陳子昂《登幽州臺(tái)歌》:“前不見(jiàn)古人,后不見(jiàn)來(lái)者。念天地之悠悠,獨(dú)愴然而涕下!”,這首詩(shī),雖短短四句卻沒(méi)有固定韻腳。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">2.近體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">全首詩(shī)只押平聲韻,且只押一個(gè)韻,一韻到底,中間不得更改,且韻腳的字不可以重復(fù)使用。首句可押可不押,第二、四、六句必須押韻。除開(kāi)首句之外,不可以用鄰韻。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">如杜甫《登高》:“風(fēng)急天高猿嘯哀,渚清沙白鳥(niǎo)飛回。 無(wú)邊落木蕭蕭下,不盡長(zhǎng)江滾滾來(lái)。 萬(wàn)里悲秋常作客,百年多病獨(dú)登臺(tái)。 艱難苦恨繁霜鬢,潦倒新停濁酒杯?!?lt;/span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">這首詩(shī),一韻到底,四聯(lián)八句皆是對(duì)仗,用詞工巧,出神入化。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">?</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">三、格律</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">1.古體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">在需要用韻之外,格律不受限制。屈原的《離騷》,是古體詩(shī)中的代表作之一。另外,白居易的《長(zhǎng)恨歌》與《琵琶行》和龔自珍《西郊落花歌》等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">如三國(guó)曹操《觀滄?!罚骸皷|臨碣石,以觀滄海。 水何澹澹,山島竦峙。 樹(shù)木叢生,百草豐茂。 秋風(fēng)蕭瑟,洪波涌起。 日月之行,若出其中。 星漢燦爛,若出其里。 幸甚至哉,歌以詠志。”這首詩(shī),是四言古體詩(shī)的體裁,可以看出沒(méi)有任何的格律限制。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">2.近體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">除了受到用韻的限制,還要受到嚴(yán)格的格律限制,也就是要遵守嚴(yán)格的平仄規(guī)則。近體詩(shī)的平仄規(guī)則,有句內(nèi)相間、聯(lián)內(nèi)相對(duì)、上下句相粘、對(duì)應(yīng)位置不同字等固定要求。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">其中,五言律詩(shī)和七言律詩(shī),要求每首二、三兩聯(lián)(即頷聯(lián)、頸聯(lián))的上下句,必須是對(duì)偶句。排律除首尾兩聯(lián)不對(duì)外,中間各聯(lián)上下句必須對(duì)偶。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">由于近體詩(shī)的對(duì)格律的嚴(yán)格要求,所以在韻律上給人的感覺(jué)更加優(yōu)美動(dòng)聽(tīng),有強(qiáng)烈的節(jié)奏感。如王之渙《登鸛雀樓》:“白日依山盡,黃河入海流。 欲窮千里目,更上一層樓?!?lt;/span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">這首詩(shī),是對(duì)仗最為工整的一首五言絕句,上聯(lián)和下聯(lián)的上下句都是對(duì)偶句。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">?<span class="ql-cursor">?</span></span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size: 18px; color: rgb(22, 126, 251);">四、字?jǐn)?shù)</b></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">1.古體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">每句字?jǐn)?shù),有二、三、四、五、六、七、八、九字和雜言體,在一首詩(shī)中,每句的字?jǐn)?shù)不受限制,可以變化。其中,雜言詩(shī)是古體詩(shī)所獨(dú)有。詩(shī)句長(zhǎng)短不齊,有一字至十字以上,一般為三、四、五、七言相雜,而以七言為主,故習(xí)慣上歸入七古一類。在《詩(shī)經(jīng)》和漢樂(lè)府民歌中,雜言詩(shī)相對(duì)較多。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">雜言詩(shī)由于句子長(zhǎng)短不受拘束,給人一種奔放無(wú)羈的感覺(jué)。最擅長(zhǎng)雜言詩(shī)的詩(shī)人是李白,他的著名作品《蜀道難》,就是雜言詩(shī)體裁的代表作之一。</span></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">2.近體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">每句字?jǐn)?shù),只有有五、六、七字三種形式。在一首詩(shī)中,每句的字?jǐn)?shù)均為固定不可多,也不能少,必須一致。其中,六字較為少見(jiàn)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">如李白《望廬山瀑布》《贈(zèng)汪倫》《靜夜思》、杜牧《清明》《秋夕》《山行》和《過(guò)華清宮絕句三首》、李商隱《夜雨寄北》《登樂(lè)游園》《嫦娥》等。</span></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">五、句數(shù)</b></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">1.古體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">句數(shù)從一句到百句以上都有,無(wú)固定限制。這一點(diǎn),近現(xiàn)代的詩(shī)歌,均是這種風(fēng)格。代表性作品有《敕勒歌》、《古詩(shī)十九首》、陶淵明的《歸園田居》和李白的諸多古風(fēng)等。</span></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(22, 126, 251); font-size: 18px;">2.近體詩(shī)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">有絕句四句、律詩(shī)八句和排律八句以上的三種形式。常用的,有四句的五言絕句、七言絕句,及八句的五言律詩(shī)、七言律詩(shī)。八句以上的排律,不多見(jiàn)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 15px;">如“七絕圣手”王昌齡《出塞》:“秦時(shí)明月漢時(shí)關(guān),萬(wàn)里長(zhǎng)征人未還。 但使龍城飛將在,不教胡馬度陰山?!边@首詩(shī),被明代李攀龍推崇為唐人七絕的壓卷之作!</span></p><p class="ql-block"><br></p>